14 van Kuala Lumpur naar Cameron Highlands

Op dinsdag zijn we dus weer naar Kuala Lumpur gevlogen. Vanwege een “technical problem” vertrokken we met een half uurtje vertraging. Met een vlucht van 2 uur en 3 kwartier stonden we om een uur of 3 in de middag weer in KL. Daar weer met de KLIA Express trein naar de stad gereisd. In tegenstelling tot vorige keer hebben we nu maar meteen een “teksi” genomen. Wel zo makkelijk en niet duur. We moeten helemaal naar het andere einde van de stad en dit kost RM25. Bij het boeken van het hotel had ik zo goed als mogelijk rekening gehouden met de locatie van de autoverhuurder (Hawk rent-a-car). Hotel Impiana is vlakbij de Petronas Towers gelegen en blijkt zeeeeeeeeeer sjiek te zijn. Een gigantische kamer met een even gigantische relax fauteuil en een volledig kantoor. Badkamer volledig in marmer met slippers, badjassen tandenborstel, tandpasta, scheerspullen etc…..
Na het inchecken op zoek naar de autoverhuurlocatie. Laat deze nu naast het hotel zitten! Dat is allemaal aardig uitgekozen dus.
Omdat we toch wel weer honger hebben gekregen gaan we naar één van de foodcourts in het winkelcentrum van de Petronas Towers. We hebben in het vliegtuig al warm gegeten dus we eten een broodje bij Subway met een ijsje/milkshake van McDonalds toe. Toch wel weer lekker om eens een keer geen rijst te eten.
Na het eten gaan we weer op bezoek bij onze vrienden van Starbucks. Ze hadden ons al gemist. Het aandeel was op de beurs al aan het zakken ;-) Het is inmiddels donker aan het worden en we nemen de koffie mee naar het park achter de Petronas Towers. Met de verlichting van de Towers, de spuitende fonteinen en de verlichting in het park wordt het meteen een romantische avond. Ook dat heb ik toch weer even goed geregeld :-p
Bij terugkomst drinken we nog een biertje en een sapje in de bar en kijken nog even op een heel groot scherm naar het voetbal (NZL-SVK), Het is niet om aan te zien. Slowakije staat in de 88e minuut met 0-1 voor en we gaan richting de kamer om nog even de e-mail te lezen en te MSN-en met Thijs. Hij zegt dat het goed gaat in de Kiekendiefstraat dus dat zullen we dan maar geloven. De volgende ochtend blijkt dat Nieuw-Zeeland in de 93e minuut nog gelijk heeft gemaakt. Dat we dat nou toch weer moesten missen.
Woensdag gaan we niet al te vroeg uit bed. We genieten eerst nog van een gigantisch ontbijtbuffet. Josee heeft nog een gesprekje met één van de twee Nederlandse stagiaires in het hotel. Ze zit in Breda op school. Na het ontbijt checken we uit en gaan we lopend met onze bagage de straat op. Iedereen staat ons raar aan te kijken. Toen maar even uitgelegd dat we alleen maar naar de buren gaan om onze huurauto op te halen. Bij Hawk worden we van harte welkom geheten. Men was voorbereid op onze komst (lang leve het internet). Na het invullen van zo’n 29 formulieren wordt dan toch de huurauto voorgereden. Het is een Honda City (automaat). Gelukkig zit er airco in. We krijgen nog een korte instructie welke benzine we moeten tanken: RON95 voor RM 1,80 per liter. Dit is zo’n 45 eurocent per liter. Dat wordt nog eens leuk tanken. RON97 mag ook maar ik word gewaarschuwd dat die vreselijk duur is: RM 2,04. Maar liefst 51 eurocent per liter dus :-)) Het navigatiesysteem blijkt nog te ontbreken maar deze wordt alsnog gehaald.
En dan vervolgens het grote avontuur: in de goede richting de stad uit zien te komen in een vreemde auto en links rijdend verkeer (erfenis van de overheersing van de Engelsen). Gelukkig geven 2 personen bij Hawk 2 verschillende adviezen om de stad uit te komen. Uiteindelijk gaan we maar gewoon rijden en het blijkt allemaal reuze mee te vallen en we zijn redelijk snel de stad uit. Na een uurtje cruisen over de snelweg word ik gebeld op mijn mobiele telefoon. Het is een nummer in Maleisië. Ik druk hem weg omdat het ook hier verboden is om al bellend te rijden of al rijdend te bellen. Na 5 minuten gaat de telefoon weer en besluit hem toch maar op te nemen. Ik heb een Hindoestaan aan de lijn die probeert Engels te praten. Ook door het achtergrondlawaai van de auto versta ik er bijna niets van. Daarna komt er een dame aan de lijn die iets beter articuleert. Het is nog steeds moeilijk maar het gaat al beter. Het blijkt het autoverhuurbedrijf te zijn. Ze vragen me waar ik ben en of ik nog in de buurt ben. Vervolgens vragen ze waar we overnachten. Eerst begrijp ik dat ze de verkeerde auto meegegeven hebben maar later blijkt dat er een sticker op de voorruit had gemoeten. Het blijkt om een sticker voor de wegenbelasting te gaan. De sticker die er nu op zit verloopt de volgende dag. Men vraagt om op een parkeerplaats te stoppen om te wachten op iemand van Hawk. Ik vrees dat we niet veel keus hebben. We moeten ongeveer een uur wachten en dan komt de sticker die nu tot 17 december geldig is. Blijkbaar zijn ze daar nogal kritisch op. De Hindoestaan van Hawk kan geen Engels. Ik probeer hem meteen nog duidelijk te maken dat er geen spanning op de sigarettenaansteker staat zodat het navigatiesysteem niet oplaadt. De batterij is inmiddels leeg….
“Call boss” zijn volgens mij de enige 2 Engelse woorden in zijn vocabulaire. Hij belt (blijkbaar) zijn baas en hij geeft mij de telefoon. Ik leg het probleem uit. Dan komt er een voorstel om de auto om te gaan wisselen. Binnen een uur kan er een andere auto zijn. Daar hebben we echter niet zoveel zin in. Ik maak hem duidelijk dat ik dan liever zonder GPS doorrijd maar dat ik dan graag de extra kosten hiervoor terugkrijg. Na enige tijd lijkt hij het te begrijpen en ik moet de GPS aan onze Hindoestaan meegeven. In Kota Bharu (waar we de auto in gaan leveren) krijg ik dan mijn geld terug. Ik ben benieuwd.
Enfin: uiteindelijk zijn we weer en-route. Het eerst stuk is een saai stuk over de snelweg maar als we de afslag richting de Cameron Highlands nemen wordt het steeds mooier: prachtige natuur, levensgrote varens (nu snap ik waarom ons hotel “de la Ferns” heet). Ook wonen hier in de bergen nog Aboriginals van Maleisië (Orang Asli) in zeer armoedige omstandigheden. Ze leven van het verbouwen en verkopen van wat groentes. Het stikt daarom van de bamboe hutjes langs de weg die heel basic groenten verkopen. De natuur wordt mooier en mooier en de varens groter en groter. Ook de gigantische bamboebomen maken grote indruk. Het is prachtig. Inmiddels zien we ook de eerste theeplantages verschijnen. Het begint helaas nu te regenen en het zicht wordt steeds minder. We rijden voorbij Tanah Ratah. Een paar km verder staat ons hotel. Wederom een prachtig hotel met grote kamer en internet (tegen betaling weliswaar maar RM5 per uur is nog wel te overkomen).
Het regent nu nog steeds en de temperaturen zijn hier duidelijk lager dan op alle andere plaatsen waar we geweest zijn. We denken er zelfs aan om onze lange broek aan te doen!
We hebben gegeten in Tanah Ratah bij een lokale food court. We hebben gegeten voor maar liefst RM17,60 (4,40 euro) . Dit is uiteraard voor 2 personen, inclusief consumpties en 3 extra kipsateetjes per persoon! De RM2,40 fooi werd beschouwd als een groot geschenk.
Morgen gaan we hier een lokale tour maken met o.a. bezoek aan een theeplantage en –fabriek. We doen dit in de ochtend want hier schijnt het ’s ochtends altijd mooi weer te zijn en aan het einde van de middag gaat het altijd regenen. We zullen zien……

Tot morgen en groeten,

Bert